Anne Janssen is een gepassioneerde derdejaarsstudent aan de PABO. Ze denkt dat haar vrienden haar zouden omschrijven als lekker gek, spontaan, eerlijk, kritisch, betrouwbaar en vrolijk. Op het gebied van vertrouwen maakte Anne zelf in korte tijd een aantal heftige traumatische gebeurtenissen mee, waardoor haar vertrouwen in anderen aangetast is. In Fieldwork Magazine vertelt ze haar verhaal in de hoop dat ze er anderen mee kan helpen.

Voordat ik begin met dit interview denk ik even na over de vorm.

Het is een ontzettend energieke en enthousiaste persoonlijkheid die het de afgelopen jaren behoorlijk voor haar kiezen heeft gekregen. Ik vind het onwaarschijnlijk dapper dat ze haar verhaal wil doen.

Anne, toen ik je een tijdje na de verrassingsdag belde om te vragen of je misschien zou willen meewerken aan ons magazine, leek je geen moment te twijfelen. Klopt dat?

“Geen moment, dat klopt! Ik vind het heel belangrijk dat dit verhaal gedeeld wordt met mensen. De dingen die de afgelopen jaren in mijn leven gebeurd zijn, doen zoveel met je als persoon en in je gedrag. Dat is bijna niet uit te leggen. Ik hoop dat de mensen die hetzelfde is overkomen, hulp durven zoeken en uit de schaamte durven te stappen. Ik vind het belangrijk om anderen daarmee te kunnen helpen.”

Toen je voor het eerst bij mij in de praktijk kwam, had je het al behoorlijk voor je kiezen gehad. Weet je nog met welke reden je toen hulp zocht?

“Ja, ik worstelde met mijn zelfvertrouwen, mijn relatie was voorbij en ik had (en heb daar soms nog steeds) veel verdriet van. Ik wist niet meer goed wie ik was en waar ik voor stond. Ik was op zoek naar mezelf. Daarnaast had ik begin september 2014 ook nog iets heftigs voor mijn kiezen gehad. Ik was bij een vriendin van me wezen eten en was bij een vreemde man in huis terechtgekomen. Hij reageerde heel raar. Ik herhaalde mijn vraag, en toen knapte er iets in hem. Hij greep me met twee handen bij mijn keel. Hij had iets heel scherps in zijn handen. Ik probeerde hem van mij af te duwen. Mijn borst en nek waren helemaal bebloed. Een voorbijganger zag het gebeuren en schreeuwde heel hard. Op dat moment rende hij weg. We hebben aangifte gedaan. Ik kreeg een tetanusprik en onderzoek voor de wonden op mijn borst en om mijn hals. Het bleek een man te zijn die was ontsnapt uit een inrichting. De dag daarna heb ik me ziek gemeld op school. Ik durfde niet alleen te slapen.”

Heb je toen professionele hulp gezocht?

“In eerste instantie niet, nee. Toen ik hoorde van de politie dat hij weer in de gesloten inrichting zat, vond ik dat het opgelost was. Ik wilde er niet meer over nadenken en heb toen verder ook geen hulp gezocht. Ik heb nog wel drie weken met sneeën rondgelopen en ik ben nog steeds bang 's avonds om alleen op straat te lopen. Ik ben wel iemand die snel geneigd is om door te gaan en te handelen op mijn ratio. Of het er nou wel of niet mee te maken had, uiteindelijk liep ik toch vast en was ik dus al een tijdje niet zo happy waarop ik besloot om bij jou in de praktijk een afspraak te maken.”

Je studeert aan de PABO. Als je daarover vertelt, dan gaan je ogen stralen! Wat zijn je toekomstplannen?

“Om te beginnen heb ik mijn droom afgelopen februari verwezenlijkt om stage te lopen op een basisschool in Sint Maarten. Dit was echt fantastisch. Hier moest ik alleen nog even heel hard voor sparen en werken. Ik werkte in de zomer van 2015 vijf dagen in de week bij het ene bedrijf en tweeënhalve dag bij het andere om zoveel mogelijk geld bij elkaar te krijgen. Op een van die werkplekken is toen iets gebeurd waarvan ik niet voor mogelijk had gehouden dat dat zo'n impact kon hebben op iemand.”

"Ik probeerde hem de rest van de dag te negeren en te vermijden."

Ik weet natuurlijk waar je op doelt en vooral nog hoe je dat toen aan mij vertelde, weet jij dat ook nog?

“Ja. Dat was achteraf gezien heel bizar. Ik had een afspraak met jou en toen deelde ik de laatste vijf minuten in ons gesprek mede: 'Ohja, trouwens vorige week heb ik gewerkt en toen deed een jongen heel raar tegen mij.' Toen vroeg jij nietsvermoedend aan mij wat hij dan had gedaan. Toen begon ik te vertellen. Ik werkte in een distributiecentrum op de order-picking-afdeling waarbij je met meerdere mensen in een gang staat. Omdat het hier heel warm is, draag je daar sportkleding. Een van mijn collega’s leek meer dan gemiddelde interesse in me te hebben en zei op een gegeven moment dat ik veel aandacht vroeg met mijn accent en vroeg waarom dat volgens hem zo was. Hij zei dat het mij een voordeel gaf. Ik zei dat ik dat niet zo zag en dat hij nog wat zei naar mijn gevoel wat ongepast klonk.

Toen bracht hij me uit evenwicht door mij met zijn vingers een kneepje te geven van achteren. Daarna liep hij voorbij en greep mij met zijn vingers bij mijn keel en hield mij met zijn andere hand vast. Hij bedreigde me en zei dat als ik zou praten, dat hij mij wel zou vinden. Dat moment was heel erg indringend."

“Ik ben hierna naar de leidinggevende gegaan en heb gevraagd of ik op een andere afdeling kon werken. Ik zei een beetje nonchalant dat het was omdat er ‘een jongen een beetje raar was’. Dat mocht toen, maar dat was ook omdat ik goed presteerde. De maandag daarna heb ik de auto aan de kant gezet, omdat het allemaal teveel was geworden en ben ik mezelf ziekgemeld. De dag hierna zat ik dus bij jou in de praktijk.

Toch, ondanks dat alles, gaf ik nooit alles toe. Mijn klachten deden vermoeden dat ik met een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) te maken had. Dit is een diagnose die ik later heb gekregen."

Wanneer kwam het besef dat er echt iets heftig was gebeurd?

"Ik merkte pas toen ik het hele verhaal aan jou vertelde. Het kwartje viel van: ‘Ik ben veel meer aangedaan dan ik dacht.’ Ik besloot mijzelf langer ziek te melden en uiteindelijk ook mijn hele verhaal te delen met het uitzendbureau. Daarna kwam alles eruit.”

Je werd gediagnosticeerd met een PTSS. Wat hielden deze klachten voor jou in?

"Ik was afgesloten van de wereld. Ik wilde zo min mogelijk ondernemen, en ik kon minder naar school. Ik had nachtmerries en herbelevingen. Ook zag ik constant zijn gezicht en voelde ik me onveilig, zelfs op plekken waar ik eerder graag kwam. Ik trok me steeds verder terug."

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die iets dergelijks overkomen is?

"Praten. Je hoeft je niet te schamen. Zoek hulp, deel wat je voelt en neem mensen in vertrouwen. Het maakt het makkelijker om te helen."

Hoe zie je de toekomst?

“Eerlijk gezegd weet ik dat nu nog niet zo goed. Dit is in ieder geval iets wat je je hele leven met je meedraagt. Ik twijfel soms wel of ik nog gelukkig kan worden. Ik vraag me ook wel eens af of ik nog eens verliefd zou kunnen worden en of ik me daarvoor nog kan openstellen. Ik merk wel dat ik mezelf mondjesmaat weer aan het terugvinden ben.

Wat deze gebeurtenis mij gebracht heeft, is dat ik veel beter naar mijn lichaam luister en mijn grenzen bewaak. Nu voel ik soms aan mijn lichaam in alles dat ik bijvoorbeeld niet op bezoek wil bij iemand. Dat doe ik dan ook niet, terwijl ik eerder rationeel gewoon zou zeggen: ‘Stel je niet aan, gewoon gaan.’”

En toen stond ik opeens op je stoep, op een zekere woensdagmiddag! Hoe kwam je met Fieldwork in aanraking?

Lachend: “Ja! Ik zou met een huisgenootje wat leuks gaan doen. We zaten te lunchen toen ging de bel en mijn huisgenootje deed open. Toen stond jij opeens voor me in de woonkamer. Je vroeg me of ik wel eens gehoord had van de Fieldwork Foundation. Ik zei: ‘Uhm, ja, wel eens.’ Ik kende het van een van de interviews van jou over een liedje dat je schreef in samenwerking met jongeren van het Kunstproject.

Je vertelde mij toen dat je me namens de Fieldwork Foundation een dag in het zonnetje mocht zetten. Op de scooter zijn we toen de stad in gegaan. Ik hoefde niks mee te nemen. We hebben in Nijmegen wat dingen gepast in mijn favoriete winkel. Daarna zijn we naar Elst gegaan naar een leuke winkel die jij kende. Ik werd helemaal gestyled door de verkoopster en ze vertelde me dat ik zo’n goed figuur had. Dat dreunt nog steeds na, haha. Ik mocht twee sets kleding meenemen.

Hierna vertelde je me niet waar we heengingen en toen kreeg ik een fotoshoot bij een professionele fotograaf. HEEL GAAF! Mijn make-up werd gedaan en ik kreeg superveel complimenten over mijn haar van de fotograaf. Ik heb nog nooit zoveel complimenten op een dag gehad.”

Wat heeft deze dag voor jou betekend?

“Het belangrijkste wat die dag mij mee heeft gegeven, is dat ik mooi ben zoals ik ben. Ik voelde me echt een model. Zo ging de fotograaf met een klein apparaat het licht instellen en toen dacht ik: wow, dat zie je altijd op tv! Hierna gingen we nog een pizza eten. Ik dacht in eerste instantie dat dat met jou samen zou zijn, maar als verrassing waren mijn vader, moeder, zus en huisgenootje daar aanwezig en gezamenlijk sloten we af. Het was een heel leuke dag. Ik denk dat als ik die dag niet had gehad dat het moeilijker was geweest om mezelf dat zetje in de goede richting te geven. Het kwam precies op het goede moment. Ik voelde me echt opleven. Dat was zo fijn. Het heeft mij heel veel gebracht.”